Fondacioni Word
Ndani këtë faqe



DEMOKRACIA ËSHTË VETËQEVERISJE

Harold W. Percival

PJESA II

PËRGJEGJËSIA

Nëse njeriu nuk beson se ka një krijim origjinal nga i cili ka zbritur, a nuk do ta humbasë ndjenjën e përgjegjësisë, të ndjehet i lirë të bëjë siç i pëlqen dhe të jetë kërcënim për shoqërinë?

Jo! Njeriu po vjen në moshë. Me ardhjen e moshës, secili duhet të vendosë për vete.

Në zhvillimin e gjatë të qytetërimit të pranishëm, njeriu ka qenë dhe është mbajtur në gjendjen e fëmijërisë. Në këtë epokë të këtij njeriu qytetërimi po rritet nga mosha e fëmijërisë. Prandaj është e rëndësishme dhe e domosdoshme që njeriu të dijë se po hyn në moshën e burrërisë dhe se ai është përgjegjës për gjithçka që mendon dhe për gjithçka që ai bën; se nuk është e drejtë apo vetëm që ai të varet nga dikush ose të lejojë të tjerët të bëjnë atë që ai mund të bëjë dhe duhet të bëjë për veten e tij.

Njeriu kurrë nuk mund të bëhet ligj i qëndrueshëm dhe i përgjegjshëm nga frika e ligjit për të cilin ai nuk ka pasur pjesë në marrjen dhe për të cilën ai prandaj mendon se nuk është përgjegjës. Kur njeriu është treguar se ndihmon të bëjë ligjin me të cilin jeton dhe qeveriset; se ai është përgjegjës për gjithçka që ai mendon dhe bën; kur e sheh, kur e ndjen dhe e kupton se fati i tij në jetë është bërë nga mendimet dhe veprimet e tij dhe se fati i tij i është administruar atij sipas së njëjtit ligj të drejtësisë që i takon të gjithë njerëzve, atëherë do të jetë vetë -kuptim për njeriun se ai nuk mund të bëjë me një tjetër atë që ai nuk do të duan të tjerët për të bërë atë, pa veten nga ana e vuajtjes për atë që ai ka bërë të tjerët vuajnë.

Një fëmijë beson atë që thuhet. Por, kur të bëhet një njeri, ai do të arsyetojë dhe do ta kuptojë, përndryshe ai duhet të mbetet fëmijë gjatë gjithë jetës së tij. Ndërsa tregimet i thanë një fëmije të zhduket me vitet e ardhshme, kështu që besimi i tij fëminor zhduket në prani të arsyes së tij.

Për të qenë përgjegjës, një njeri duhet të rrisë fëmijërinë e tij. Ai rritet nga fëmijëria duke menduar. Duke menduar nga një sfond përvojë, njeriu mund të bëhet përgjegjës.

Njeriu ka nevojë për mbrojtje nga vetja, jo më pak se sa ka nevojë për mbrojtje nga armiqtë e tij. Armiqtë që njeriu duhet të kenë frikë më së shumti janë ndjenjat dhe dëshirat e tij të cilat nuk janë të vetëqeverisura. Asnjë perëndi apo njeriu nuk mund ta mbrojë njeriun nga dëshirat e veta, të cilat ai mund dhe duhet të qeverisin dhe drejtojnë.

Kur njeriu është i vetëdijshëm se nuk ka nevojë për frikë askush më shumë se sa duhet të frikësohet, ai do të bëhet përgjegjës për vete. Vetëpërgjegjësia e bën njeriun të patrembur, dhe asnjë njeri i vetë-përgjegjës nuk ka nevojë për frikë nga ai.

Njeriu është përgjegjës për qytetërimin. Dhe nëse qytetërimi do të vazhdojë, njeriu duhet të bëhet vetë-përgjegjës. Për t'u bërë vetë-përgjegjës, njeriu duhet të dijë më shumë për veten. Për të ditur më shumë për veten, njeriu duhet të mendojë. Mendimi është rruga për vetëdijen. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër.

Ka një mendim të trupit dhe ka një mendim për veten. Lloji i mendjes së përdorur në të menduarit përcaktohet nga tema e të menduarit. Në mendimin e trupit, përdoret trupi-mendja. Për të menduar për veten tuaj, duhet të përdoret mendja-mendja. Mendimi me mendjen e trupit largon nga vetja juaj; çon përmes shqisave dhe poshtë dhe jashtë në natyrë. Mendja e trupit tuaj nuk mund të mendojë për veten tuaj; ai mund të mendojë vetëm nëpërmjet shqisave, të objekteve të shqisave dhe të shqisave të udhëhequr dhe udhëzuar në të menduarit. Me një stërvitje dhe disiplinë të mendjes trupore për të menduar, shkenca e shqisave mund të zhvillohet dhe të fitojë; mund të hulumtohet shkenca me të cilën arrihet më së shumti dhe zhytjet në natyrë. Por shkenca e shqisave nuk mund t'i zbulojë ose t'i bëjë të njohura njeriut Vetë të vetëdijshme për veten në njeriun.

Derisa të fitoni vetëdije, mendja e trupit tuaj do të vazhdojë të mbajë një ekran të natyrës rreth jush, Doer mendimtar: do të mbajë vëmendjen tuaj në trupin tuaj në trupin tuaj dhe në objektet e natyrës. Mendimi me mendjen e trupit tuaj ju fsheh kështu, Dhuruesit, nga vetja juaj; dhe shqisat e trupit tuaj ju mbajnë, bërësi i mendimit në trup, në injorancë të vetes suaj.

Njeriu ka, brenda, fillimi i vetëdijes, si një pikë. Pika e vetëdijes është: se ai është i vetëdijshëm. Kur mendon "Unë jam i vetëdijshëm", ju jeni në fillim të rrugës për vetëdije. Atëherë ju e dini se jeni të vetëdijshëm. Dituria se dikush është i vetëdijshëm është prova e tij; nuk ka vend për dyshim. Trupi-mendja nuk mund të bënte ndjesinë se ishte i ndërgjegjshëm. Trupi-mendja përdor dritën e shqisave për të mos bërë ndjenja të vetëdijshme, por të ndërgjegjshme për objektet e natyrës.

Mendja-mendja përdoret nga ndjenja që të mendojë për vetveten si të vetëdijshëm, dhe përdor dritën e ndërgjegjshme brenda për të menduar.

Duke menduar të jesh i ndërgjegjshëm, Drita e Ndërgjegjshme në të menduarit e mendjes-mendje e vë në mend mendjen e trupit, ndërkohë që ndjenja arrin njohjen se është e vetëdijshme. Pastaj, në atë moment të shkurtër, trupi-mendja duke u qetësuar, shqisat nuk mund të imponojnë objekte të natyrës për të shkëputur dhe për të parandaluar ndjenjën e ditur se ai e di. Kjo pikë e dijes është fillimi i njohurisë suaj për veten: vetëdijen e Dashurisë së pavdekshme në trup.

Në mënyrë që ndjenja e Dijes të mund të njohë vetveten siç është, pa trupin, ndjenja duhet të largojë nga vetja shqisat e trupit me të cilat ajo është e hutuar dhe e fshehur nga vetja. Trupi-mendja mund të qetësohet dhe shqisat e trupit të zhveshura duke menduar vetëm me mendjen-mendje.

Njohja e ndjenjës se është e vetëdijshme se është e vetëdijshme, është hapi i parë në rrugën e vetëdijes. Duke menduar vetëm me mendjen-mendje, mund të ndërmerren hapa të tjerë. Për të ndërmarrë hapat e tjerë në të menduarit për të arritur vetëdijen, Dhuruesi duhet ta trajnojë mendjen e mendjes për të menduar dhe duhet të aftësojë mendjen e dëshirës për të treguar dëshirat e saj se si të qeverisin vetveten. Sa kohë do të duhet për ta bërë këtë, do të përcaktohet vetë dhe vullneti i Dhuruesit për ta bërë atë. Mund të bëhet.

Njeriu e ndjen dhe natyrisht e di se ai nuk është përgjegjës nëse ai nuk ka asgjë më shumë për të varur nga sa ndryshon shqisat e trupit të tij. Ekzistojnë koncepte të atributeve që vijnë nga Vetja Triune e Dashit që i koncepton ato. Dhuruesi në çdo njeri është një pjesë e pandashme e një Vetë Trini të tillë. Kjo është arsyeja pse njeriu mund ta konceptojë se ekziston një njeri i gjithëdijshëm dhe i gjithëfuqishëm dhe gjithmonë i pranishëm, tek i cili ai mund të apelojë dhe mbi të cilin mund të varet.

Çdo njeri është shprehja fizike e jashtme dhe e papërsosur e Dhuruesit të një Vetë Trijune të tillë. Asnjë dy njerëz nuk janë të të njëjtit Vetë Triun. Për çdo njeri në tokë ka Vetë Triun në Vetën e Tij. Ka më shumë tringëllime në Zotin sesa ka qenie njerëzore në tokë. Çdo Vetë Triunës është Njohës, Mendimtar dhe Bërës. Identiteti si I-kep me njohuri të plotë dhe të plotë të të gjitha gjërave është një atribut i Njohësit të Vetes Triune, i cili mund të jetë gjithmonë i pranishëm kudo dhe i cili di gjithçka që të njihet në mbarë botën.

E drejta dhe arsyeja, apo ligji dhe drejtësia, me fuqi të pakufizuar dhe të pakufizuar janë atributet e Mendimtarit të Trinisë Vetë që përdor pushtetin me drejtësi në lidhje me Bërësit e tij dhe në rregullimin e fatit që ai Bërësi ka bërë për vete dhe trupin e tij dhe në lidhjen e tij ndaj qenieve të tjera njerëzore.

Dhuruesi duhet të jetë përfaqësuesi dhe agjenti në këtë botë në ndryshim të Vetë Trinite në Zot, kur ajo ka ndikuar në unitetin e ndjenjës dhe dëshirës së saj dhe ka transformuar dhe ringjallur trupin aktual të papërsosur fizik në një trup të përsosur dhe të përhershëm.

Ky është fati i Dhuruesit tani në çdo njeri në tokë. Ajo që tani është vullneti i njeriut atëherë është më i madh se çdo njeri i njohur për historinë. Atëherë nuk do të ketë asnjë gjurmë të tillë të dobësisë njerëzore në Doer, sa të pranojnë mundësinë për të kërcënuar ose për të mburren e pushtetit, sepse ka shumë për të bërë; dhe atëherë është e madhe në dashuri.